Μεσιέ 108
Συντεταγμένες: 
11h 11m 31.0s, +55° 40′ 27″
| Μεσιέ 108 | |
|---|---|
.jpg) Ο Μεσιέ 108 | |
| Παρατηρησιακά Δεδομένα (εποχή J2000) | |
| Αστερισμός | Μεγάλη Άρκτος[1] |
| Ορθή Αναφορά | 11h 11m 31.0s[2] |
| Απόκλιση | +55° 40′ 27″[2] |
| Μετατόπιση προς το ερυθρό | 699 ± 9 km/s [2] |
| Απόσταση | 48 ± 2 MLy (14,6 ± 0,7 kpc)[2] |
| Φαινόμενο μέγεθος (V) | 10/10,7[2] |
| Χαρακτηριστικά | |
| Τύπος Γαλαξία | SB(s)cd HII [2] |
| Φαινόμενη διάμετρος (V) | 8,7' x 2,2'[2] |
| Άλλες ονομασίες | |
| NGC 3556, UGC 6225, PGC 34030, 6C B110835.2+555638 [2] | |
Ο Μεσιέ 108 (γνωστός και ως Μ108 και NGC 3556) είναι σπειροειδής γαλαξίας σε απόσταση περίπου 50 εκατομμυρίων ετών φωτός στον αστερισμό Μεγάλη Άρκτος. Είναι ένα αποκομμένο μέλος του σμήνους της Μεγάλης Άρκτου. Ο Μεσιέ 108 αρχικά δεν συμπεριλαμβανόταν στα αντικείμενα Μεσιέ, αλλά προστέθηκε αργότερα.
Ιστορικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μεσιέ 108 ανακαλύφθηκε από τον Πιερ Μεσαίν, σύμφωνα με τον Σαρλ Μεσιέ, στις 19 Φεβρουαρίου 1781,[3] 3 μέρες μετά το Μεσιέ 97, όπως συνέβη και με τον Μεσιέ 109 τις 12 Μαρτίου 1781, αλλά δεν τα συμπεριέλαβε στον κατάλογό του. Αυτό το έκανε ο Owen Gingerich το 1953.
Καθώς η ανακάλυψή του δεν είχε ανακοινωθεί, ο Ουίλιαμ Χέρσελ ανεξάρτητα ανακάλυψε ξανά το Μεσιέ 108 και τον συμπεριέλαβε στον κατάλογό του ως Η V.46.
Στον Μεσιέ 108 έχει παρατηρηθεί ένας υπερκαινοφανής αστέρας, ο SN 1969B, ο οποίος έφτασε σε μέγεθος 13,9.
Χαρακτηριστικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αυτός ο γαλαξίας έχει μία εκτιμώμενη μάζα 125 δισεκατομμύρια ηλιακές μάζες και περιλαμβάνει περίπου 290 ± 80 σφαιρωτά σμήνη.[4] Ύστερα από εξέταση της κατανομής ουδέτερου υδρογόνου σε αυτό το γαλαξία, διακρίνονται κελύφη επεκτεινόμενου αερίου που εκτείνονται σε απόσταση πολλών κιλοπαρσέκ, γνωστά και ως υπερκελύφη Η1. Αυτά μπορεί να είναι αποτελέσματα αστρογόνων διαδικασιών, που έχουν ως αποτέλεσμα εκρήξεις υπερκαινοφανών αστέρων. Εναλλακτικά, μπορεί να είναι αποτέλεσμα πτώσης αερίου έξω από τον γαλαξία ή από ραδιολοβούς.[5]
Παρατηρήσεις από το παρατηρητήριο ακτίνων Χ «Τσάντρα» έχουν αναγνωρίσει 83 πηγές ακτίνων Χ, συμπεριλαμβανόμενης μιας πηγής που βρίσκεται στον πυρήνα. Η λαμπρότερη από αυτές τις πηγές μπορεί να είναι μία ενδιάμεσης μάζας μαύρη τρύπα. Το φάσμα από την πηγή ακτίνων Χ που βρίσκεται στον πυρήνα μοιάζει με αυτό ενός ενεργού γαλαξία, αλλά διερεύνηση στις υπέρυθρες ακτίνες από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Σπίτζερ δεν έδειξε κάποια δραστηριότητα. Η υπέρμαζη μαύρη τρύπα στον πυρήνα έχει μάζα περίπου 2,5 x 107 ηλιακές μάζες.[6]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ R. W. Sinnott, επιμ. (1988). The Complete New General Catalogue and Index Catalogue of Nebulae and Star Clusters by J. L. E. Dreyer. Sky Publishing Corporation and Cambridge University Press. ISBN 0-933-34651-4.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 «NASA/IPAC Extragalactic Database». Results for NGC 3556. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2007.
- ↑ George Robert Kepple· Glen W. Sanner (1998). The Night Sky Observer's Guide. 2. Willmann-Bell, Inc. σελ. 399. ISBN 0-943396-60-3.
- ↑ Katherine L. Rhode; Stephen E. Zepf; Arunav Kundu; Aaron N. Larner (2007). «Global Properties of the Globular Cluster Systems of Four Spiral Galaxies». The Astronomical Journal 134: 1403–1418. doi:. https://archive.org/details/sim_astronomical-journal_2007-10_134_1822/page/1403.
- ↑ Gopal-Krishna; Judith A. Irwin (September 2000). «Radio jet-blown neutral hydrogen supershells in spiral galaxies?». Astronomy and Astrophysics 361: 888-894. Bibcode: 2000A&A...361..888G.
- ↑ S. Satyapal; D. Vega; R. P. Dudik; N. P. Abel; T. Heckman (April 2008). «Spitzer Uncovers Active Galactic Nuclei Missed by Optical Surveys in Seven Late-Type Galaxies». The Astrophysical Journal 677 (2): 926-942. doi:.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- SEDS: Ο σπειροειδής γαλαξίας M108 Αρχειοθετήθηκε 2005-05-10 στο Wayback Machine.
| Κατάλογος |
|
|---|---|
| Δείτε επίσης | |
